SIĘ DZIEJE! - Wyszkowski Inkubator Pozarządowy

• - Strona Główna

Ocenianemu może się przez to zdawać, że wystarczy, by wyszedł na ulicę, a wszyscy wokół będą go wskazywać palcami i szeptać na jego temat. Jednak to nie liczba oceniających ani nie sposób i forma oceniania mają najważniejsze znaczenie dla tego, jaki efekt przynosi to ocenianie. Najważniejsze jest podejście do tego samego ocenianego, jego reakcja, sposób przeżywania, odczuwania całej sytuacji. Bardzo trafnie ujął to w jednej ze swoich opowieści Hodża Nasreddin, legendarny mędrzec i filozof Bliskiego Wschodu. Opowieść tę zasłyszałem podczas jednego z czerwcowych zjazdów Wyszkowskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku i postanowiłem się nią podzielić z czytelnikami Się Dzieje.

Pewien młody mężczyzna przyszedł kiedyś do swojego ojca, żeby mu się zwierzyć z frasunku. – Ojcze – rzekł. – Zobacz, na nosie wyskoczył mi pryszcz. Od dziś przez kilka dni nie będę mógł wychodzić z domu. Co ludzie powiedzą, gdy mnie zobaczą?
Ojciec tak mu odpowiedział:
– Synu, nie przejmuj się tym, co ludzie powiedzą. Wiem, że moje słowa mogą cię nie przekonać, dlatego proponuję, byś sam się o tym przekonał. Wyprowadź osła ze stajni. Pójdziemy na targ.

Jak ojciec powiedział, tak zrobili. Ojciec siadł na osła, a syn wziął w ręce wodze i ruszyli na targ. Gdy wchodzili na targowisko, ludzie widząc ich zaczęli się łapać za głowy i lamentować: „O ludzie, o obyczaje! Do czego to podobne? Stary rozsiadł się na ośle, a biedny młodzieniec ciągnie go za sobą!”.

Następnego dnia ojciec zaproponował synowi, by znów wybrali się na targ, tylko tym razem on miał iść pieszo, a syn dosiąść osła. Syn się zgodził i zrobili, jak ojciec powiedział. Także i tym razem, gdy wchodzili na targ, ludzie zaczęli lamentować: „O ludzie, o obyczaje! Do czego to podobne? Biedny starzec ledwo nogami powłóczy, a jeszcze do tego musi ciągnąć za sobą osła, na którym rozsiadł się młokos!”.

Trzeciego dnia wybrali się na targ obaj dosiadając osła. Na ich widok ludzie złapali się za głowy i biadolili: „O ludzie, o obyczaje! Nie mają litości dla zwierzęcia. Rozsiedli się na biednym ośle, a ten aż przysiadł od ich ciężaru i omal ducha nie wyzionie!”.

Za czwartym razem postanowili iść pieszo ciągnąc osła za sobą. I tym razem ludzie na ich widok zaczęli wykrzykiwać: „O ludzie, o obyczaje! Co za głupcy? Sami idą pieszo, a osła wloką za sobą bezużytecznie!”.

Gdy piątym razem wybierali się na targ, obaj wzięli osła na ręce. Ludzie widząc ich stukali się wymownie w głowy i głośno komentowali: „O ludzie, o obyczaje! Zupełnie postradali zmysły! Kto to widział, by osła nieść na rękach?”.

Wrócili do domu, a ojciec tak rzekł do syna:
– Widziałeś? Za każdym razem szliśmy inaczej, a ludzie zawsze załamywali ręce i biadolili. Dlatego chodź sobie z tym swoim pryszczem po całym świecie, bądź sobą, rób, co zamierzasz, a ludzkim gadaniem się nie przejmuj. Bo co byś nie zrobił, ludzie i tak będą gadać.

Artur Laskowski

Na podstawie opowieści Jarosława Macieja Kaczmarka ze Stowarzyszenia „Grupa Studnia O.”